1-  همانطور که در جواب سؤالهای پیشین اثبات شد، ولایت فقیه امری است که مطرح شده از جانب خود ائمه معصومین علیهم السلام است. لذا ولایت فقیه جایگاهی شرعی دارد و صرفاً یک سمت سیاسی نیست. در نتیجه اگر برای حمایت و یا بستر سازی جهت اجراء آن قانونی وضع گردد، این قانون تنها یک جنبه تشکیلاتی برای نظم بخشیدن به اجراء آن دارد. اینطور نیست که قانون به ولایت فقیه مشروعیت بدهد. بلکه این ولایت فقیه است که به پشتوانه امر معصوم، می تواند به قانون مشروعیت بدهد. از اینرو اگر در این قانون بر فرض غلط که غلط بودن آن را در بندهای آتی اثبات می کنیم، دوری حاصل شود، مشروعیت ولایت فقیه را زیر سؤال نمی برد.

2-  اگر واقعاً جریان قانون در این باره اینچنین باشد که شورای نگهبان مجلس خبرگان را انتخاب کند، مجلس خبرگان ولی وفقیه را و ولی فقیه هم شورای نگهبان را، این می شود دور. اما واقعیت امر این نیست. چراکه:

1-    شورای نگهبان اعضای مجلس خبرگان را تعئین نمی کند. بلکه فقط نامزدهای صالح را بر اساس معیارهای مربوطه از جمله نظر به تخصص آنها، از میان کاندیداهای داوطلب انتخاب می کند و مردم به این نامزدهای اصلح رأی می دهند.

2-    اعضای شورای نگهبان 2 دسته اند. یک دسته را رهبر تعئین می کند؛ اما دسته دیگر را رئیس قوه قضائیه معرفی می کند و مجلس شورای اسلامی که نمایندگان عموم مردم هستند، به آنها رأی می دهند.

3-    مجلس خبرگان رهبر فعلی را تعئین نمی کند که دور حاصل شود. بلکه بر اساس معیارهای روائی و قرآنی، رهبر بعدی را مشخص کرده و به مردم معرفی می کند.