باسمه تعالی

رعایت حلال و حرام یعنی رعایت حدودی که خدای متعال برای ما معین کرده. حال اگر آنچه در عرصه فرهنگی و اجتماعی و سیاسی و غیره مطرح می شود از این حدود تعدی نکند بهره گیری از آن جائز است و اگر تعدی کند بهره گیری از آن حرام است. تا آنجا که این امور تناقض با حلال و حرام نداشته باشد که انسان با ارتکاب به امر لذت بخش مرتکب به حرام شود مشکلی نیست اما اگر چنانچه تناقض و ضدیتی باشد جمع آن لذت با رعایت حلال و حرام ممکن نیست.

آنچه که باید در اینجا بدان توجه شود این است که: اسلام با اصل لذت بردن انسان مخالف نیست بلکه اسلام انسان را دعوت به لذت بیشتر و بهتر و سالم تر  در امور می کند و از لذتهای   کاذب منع کرده دعوت  به لذتهای حقیقی می کند. آنجا که اسلام از لذت نهی می کند به خاطر این است که بحث از یک لذت کاذب و مجازی است و باطن آنچه ما به تصور خود لذت می پنداریم چیزی جز رنجش نیست.