*یکی از مواردی که طبق آیات قرآن شیطان از ان استفاده کرد و باعث فریب آدم در بهشت شد، خاصیت جاودانه کردن میوه ممنوعه بود. مگر انسان در انجا خلود نداشت و برایش پایانی در نظر گرفته شده بود؟

خدای متعال وجودی ازلی دارد و هیچ موجودی در وجودش نسبت به خدا سبقت ندارد و هیچ موجودی نیست که قبل از خدا وجود داشته باشد. اما در حالی که خیلی از مخلوقات از بین خواهند رفت، انسان وجودی ابدی و سرمدی دارد و پایانی نخواهد داشت و این اراده خداوند است. البته در ضمن این مطلب یاد آوری این نکته لازم است که: این ما هستیم که محدود در زمان و مکان هستیم و خدای متعال خود خالق زمان و مکان است و اینطور نیست که ذات مقدسش محدود در زمان باشد.

آنچه که حضرت آدم از آن منع شد، نزدیک شدن به درخت بود و نه صرفاً میوه آن. چرا که در قرآن می فرماید:« وَ لا تقربا هذه الشّجَرَة». یعنی:« نزدیک به این درخت نشوید». شاید کنایه از این باشد که انسان نه تنها نباید مرتکب گناه شود، بلکه باید از مقدمات گناه هم فاصله بگیرد تا نسبت به گناه بیمه گردد.

این که خوردن میوه موجب ابدیت می شود، فریبی از جانب شیطان است که در قرآن نقل شده است؛ نه اینکه خدای متعال خوردن از آن را شرط ابدیت معرفی کند. چراکه اگر آدم به سوی آن درخت نمی رفت، خلود در بهشت داشت و تنزل در زمین پیدا نمی کرد. منتهی بحث خلود آدم در بهشت از بحث جاودانی حیات او جداست. از طرفی بهشتی که آدم قبل از نزول بر روی زمین در ان بود بهشت برین نبود؛ بلکه مقام نازلی از بهشت بود و حال آنکه بهشتی که انسان بر اثر کسب معرفت حق تعالی و عبادت ذات مقدس او بدان راه میابد، مقاماتی از بهشت است که هر کس به میزان و مقدار معرفتش از آن بهره مند می گردد.